WYDZIAŁ CYBERNETYKI

Komendanci i dziekani

Stanisław Paszkowski urodził się 1 listopada 1928 roku w Dębem Nowym w powiecie Sokołów Podlaski. W 1949 roku ukończył Państwowe Liceum Telekomunikacji w Warszawie. Pracując w Państwowym Instytucie Telekomunikacji, jednocześnie studiował na Wydziale Łączności Politechniki Warszawskiej. Po uzyskaniu dyplomu inżyniera pracował w Zakładach Radiowych im. Marcina Kasprzaka, na stanowisku konstruktora stacji radiolokacyjnych.
13 października 1952 roku rozpoczął służbę wojskową i został skierowany na roczny kurs radiolokacji w Wojskowej Akademii Technicznej. Po jego ukończeniu objął stanowisko inżyniera w Pracowni Stacji Radiolokacyjnych, a następnie jej kierownika. 25 października 1955 roku został wyznaczony na stanowisko wykładowcy, a 18 stycznia 1956 – starszego asystenta w Katedrze Urządzeń Radiolokacji Fakultetu Radiotechnicznego.
15 września 1956 roku, po ukończeniu studiów na Fakultecie Wieczorowym WAT, uzyskał tytuł zawodowy magistra inżyniera radiolokacji. Od września 1957 roku pełnił obowiązki kierownika Zakładu Teorii Automatyki, Regulacji i Telesterowania Katedry Automatyki i Telesterowania Fakultetu Radiolokacji i Łączności.
W 1960 roku obronił rozprawę doktorską nt. „Dwuwymiarowe sprzężenia skrośne i ich wykorzystanie w układzie kierowania pociskiem ziemia – powietrze”, której promotorem był prof. dr inż. Władysław Findeisen. Od listopada 1961 do lipca 1964 roku był zastępcą szefa Katedry Automatyki i Telesterowania Wydziału Elektroradiotechniki, a 1 sierpnia 1964 roku został wyznaczony na stanowisko szefa Katedry Cybernetyki Technicznej i Automatyki Lotniczej. W listopadzie 1967 roku uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego na podstawie pracy pt. „Dwupoziomowe sterowanie wielkiego systemu”.
W 1968 roku objął obowiązki komendanta Wydziału Cybernetyki i szefa Katedry Cybernetyki Technicznej. 1 lipca 1969 roku prezes Rady Ministrów mianował dr. hab. Paszkowskiego członkiem Rady Nauki i Techniki przy Komitecie Nauki i Techniki. 2 lipca 1970 roku został powołany na stanowisko zastępcy komendanta WAT ds. nauki i szkolenia, a 10 lipca 1970 roku Rada Państwa nadała dr. hab. Paszkowskiemu tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego nauk technicznych. W latach 1970-1972 był przedstawicielem Wojskowej Akademii Technicznej w Centralnej Komisji Szkolnictwa Wyższego.
W działalności naukowej płk prof. dr hab. inż. Stanisław Paszkowski zajmował się m.in.: stabilizacją częstotliwości generatorów relaksacyjnych, drganiami fantastronu, problemami sterowania i samonaprowadzania pocisków, problemami telemetrii i dokładności układów automatycznego śledzenia celów, układem automatycznego operatora, stabilnością układów ze sprzężeniami skrośnymi oraz stabilnością dwuwymiarowych układów regulacji automatycznej. Jest autorem ponad 30 artykułów opublikowanych w czasopismach krajowych i zagranicznych, 2 książek i 2 skryptów. Wypromował 20 doktorów.
Obowiązki zastępcy komendanta WAT ds. nauki i szkolenia oraz szefa Katedry Cybernetyki Technicznej pełnił do 7 września 1973 roku. 10 sierpnia 1973 roku został wyznaczony na stanowiska podsekretarza stanu w Ministerstwie Przemysłu Maszynowego i zajmował je do maja 1980 roku. W lipcu 1974 roku minister obrony narodowej powierzył prof. Paszkowskiemu obowiązki przewodniczącego Rady Naukowej Wojskowego Instytutu Uzbrojenia. Od 30 listopada 1975 roku kierował Rządowym Programem Badawczo-Rozwojowym PR-3 pt. „Rozwój materiałów i podzespołów dla potrzeb elektronizacji”. W 1976 roku został stałym członkiem Rady Naukowej ds. Postępu Technicznego przy Komisji Planowania Rady Ministrów oraz Rady Naukowej ds. Metrologii. W latach 1978-1980 pełnił obowiązki wiceprzewodniczącego Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji PAN oraz był członkiem Komitetu Elektrotechniki PAN, Komitetu Automatyki i Cybernetyki Technicznej PAN, Rady Programowej Zakładu Badań Podstawowych Elektrotechniki MPM-PAN oraz Rady Wzornictwa Przemysłowego. W czerwcu 1979 roku został członkiem Zespołu Naukowo-Doradczego przy przewodniczącym Komisji Planowania przy Radzie Ministrów.
W 1980 roku przewodniczył Komisji ds. Specjalizacji Zawodowej Inżynierów i Radzie Naukowo-Technicznej Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Mikroelektroniki Hybrydowej i Rezystorów „Unitra-Telpod”. W 1981 roku został wiceprzewodniczącym Rady Naukowej Centralnego Instytutu Ochrony Pracy, a w roku następnym przewodniczącym Rady Naukowo-Technicznej Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego. W latach 1983-1984 był członkiem Rady Naukowej Wojskowego Instytutu Informatyki i Kolegium Ministerstwa Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego. W 1985 roku pełnił odpowiedzialne funkcje wiceprzewodniczącego Zespołu Oceny Przedsięwzięć Inwestycyjnych jako środka wdrażania postępu technicznego oraz członka Zespołu Planów Pięcioletnich, Zespołu Współpracy Naukowo-Technicznej z Zagranicą i Importu Osiągnięć Technicznych. W roku 1987 był wiceprzewodniczącym Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji PAN oraz członkiem Rady Naukowej Instytutu Badań Systemowych i Rady Postępu Techniczno-Ekonomicznego w Narodowym Banku Polskim. Płk w st. spocz. prof. dr hab. inż. Stanisław Paszkowski był m.in. Rektorem Szkoły Wyższej Warszawskiej, członkiem Komitetu Automatyki i Robotyki PAN, przewodniczącym rad naukowych Instytutu Maszyn Matematycznych i Instytutu Systemów Sterowania, jest zastępcą przewodniczącego Rady Naukowej Centralnego Instytutu Ochrony Pracy, członkiem Rady Naukowej Instytutu Organizacji i Zarządzania – ORGMASZ. Nadal pracuje na stanowisku profesora zwyczajnego na Wydziale Cybernetyki WAT. Jest członkiem Rady Wydziału Cybernetyki.

Jan Stasierski urodził się 24 stycznia 1930 roku w Odolanowie (pow. Ostrów Wielkopolski). W 1950 roku ukończył Państwowe Liceum Ogólnokształcące w Ostrowie Wielkopolskim. W latach 1950-1954 odbył studia na Wydziale Łączności Politechniki Wrocławskiej, specjalizując się w zakresie radiotechniki nadawczej. Tam też uzyskał tytuł inżyniera łączności. W czasie studiów pracował w Komitecie Uczelnianym Zrzeszenia Studentów Polskich.
Do pełnienia służby wojskowej został powołany 22 lutego 1954 roku. Od marca 1954 do stycznia 1955 roku uczestniczył w kursie doskonalenia inżynierów radiolokacji w Artyleryjsko-Radiotechnicznej Akademii Wojskowej Armii Radzieckiej w Charkowie. Następnie w latach 1956-1959 studiował w Fakultecie Radiolokacji i Łączności WAT, gdzie uzyskał tytuł magistra inżyniera radiolokacji.
W latach 1956-1970 pełnił kolejno obowiązki starszego laboranta, kierownika laboratorium, zastępcy szefa katedry oraz starszego wykładowcy. Jednocześnie w 1965 roku ukończył dwuletnie Podyplomowe Studium Badań Operacyjnych w Instytucie Matematycznym Polskiej Akademii Nauk i obronił pracę końcową nt. „Probabilistyczne aspekty pomiaru współrzędnych kątowych położenia obiektów metodą radiolokacyjną”. Jego świadectwo ukończenia Studium podpisali: dyrektor Instytutu Matematycznego PAN prof. dr Kazimierz Kuratowski oraz przewodniczący Komisji Egzaminacyjnej prof. dr Jan Oderfeld.
W 1968 roku obronił dysertację doktorską nt. „Zastosowanie uzupełniającego obwodu adaptacyjnego w układzie nadążnych radiolokatorów automatycznych” i uzyskał tytuł doktora nauk technicznych. W pracy przedstawił analizę teoretyczną własności statystycznych sygnałów wejściowych radiolokatorów celowniczych, śledzących automatycznie obiekty powietrzne, które poruszając się w przestrzeni trójwymiarowej, stosują manewrowanie o charakterze stochastycznym, a także syntezę adaptacyjnych układów nadążnych w azymucie i kącie wzniesienia obiektu powietrznego, spełniających warunek bieżącej minimalizacji statystycznych błędów śledzenia.
Od 8 lipca 1970 roku był komendantem Wydziału Cybernetyki WAT.
Jest autorem i współautorem 31 prac, w tym 4 opracowań o charakterze badawczo-projektowym, 9 podręczników i skryptów, wielu artykułów i komunikatów naukowych.
Główne kierunki jego działalności naukowej obejmowały:
– statystyczną teorię odbioru sygnałów radiolokacyjnych na tle zakłóceń,
– metody cyfrowej obróbki sygnałów radiolokacyjnych,
– zagadnienia realizacji technicznej systemów automatycznego śledzenia i odwzorowania sytuacji powietrznej na podstawie informacji radiolokacyjnej. Płk doc. dr inż. Jan Stasierski przywiązywał dużą wagę do eksperymentalnej weryfikacji wyników prac o charakterze koncepcyjno-projektowym. Z tego względu był inicjatorem i kierownikiem budowy unikalnego w skali kraju laboratorium systemów komputerowych przetwarzania informacji z silnymi warunkami czasowymi.
Kierowany przez niego zespół uruchomił laboratoryjną wersję systemu automatycznego zbierania, przetwarzania w czasie rzeczywistym i zobrazowania informacji o bieżącym ruchu lotniczym w dużych obszarach powietrznych. Praca ta w 1976 roku została wyróżniona Nagrodą Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki.
Płk Stasierski był promotorem ponad 20 dysertacji doktorskich i recenzentem rozpraw doktorskich. Jest współautorem i redaktorem naukowym dwutomowego podręcznika pt. Teoria informacji. Opracował koncepcję i metodykę kształcenia inżynierów informatyki w uczelniach wojskowych.
Od 1970 roku był członkiem Polskiego Komitetu Pomiarów i Automatyki NOT. W latach 1972-1974 był członkiem Rady Naukowej Instytutu Cybernetyki Stosowanej PAN, a w 1975 roku został powołany na członka Komitetu Automatyki i Cybernetyki Technicznej PAN. 2 czerwca 1978 roku Rada Państwa nadała mu tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego nauk technicznych.
W latach 1983-1989 płk prof. Jan Stasierski pełnił obowiązki zastępcy komendanta Wojskowej Akademii Technicznej ds. szkolenia, a od kwietnia 1989 do kwietnia 1992 roku był zastępcą komendanta WAT ds. naukowych.
Płk prof. dr hab. Jan Stasierski zmarł w Warszawie 3 kwietnia 1992 roku, został pochowany na Cmentarzu Komunalnym d. Wojskowym na Powązkach (kwatera B II-9-7).

 Gen. dyw. prof. dr hab. inż. Andrzej AMELJAŃCZYK (1983-1989)

Andrzej Ameljańczyk urodził się 5 sierpnia 1949 roku w Gdyni. Po ukończeniu Liceum Ogólnokształcącego w 1968 roku rozpoczął studia na Wydziale Cybernetyki Wojskowej Akademii Technicznej. Ukończył je z oceną bardzo dobrą w 1973 roku, uzyskując dyplom magistra inżyniera w zakresie ekonomicznych zastosowań cybernetyki. Za pracę dyplomową nt. „Ekonometryczny model sterowania gospodarką narodową w okresie zagrożenia wojennego” otrzymał ocenę bardzo dobrą z wyróżnieniem.
W tym samym roku rozpoczął pracę na Wydziale Cybernetyki WAT w Katedrze Badań Operacyjnych jako asystent. W latach 1973-1975 aktywnie uczestniczył w realizacji „Problemu węzłowego 06.11”, zleconego przez Instytut Matematyczny Polskiej Akademii Nauk, dotyczącego zastosowań teorii wieloosobowych gier kooperacyjnych w modelowaniu i optymalizacji międzynarodowej kooperacji produkcyjnej. Efektem tych prac była rozprawa doktorska nt. „Optymalizacja kierowania międzynarodową kooperacją produkcyjną”, której obrona odbyła się w grudniu 1975 roku przed Komisją Rady Naukowej Centrum Cybernetyki Stosowanej i Informatyki PAN. Tematyka tej pracy dotyczyła zastosowań teorii wieloosobowych gier w modelowaniu i optymalizacji międzynarodowej współpracy gospodarczej i była jedną z pierwszych prac w Polsce o takiej tematyce.
Doktor Andrzej Ameljańczyk kontynuował pracę w „Problemie węzłowym 06.11”, a także brał udział w innych zadaniach badawczych realizowanych przez Katedrę Badań Operacyjnych, koncentrując się na wojskowych i ekonomicznych zastosowaniach teorii gier wieloosobowych i ściśle z nimi związanych metod optymalizacji wielokryterialnej.
W tym czasie przygotował i opublikował artykuł pt. Optimization of International Economic Cooperation („Ricerche Economiche” 1978) oraz wygłosił na konferencjach międzynarodowych referaty: „Mulicriterial optimization in game theory” i „Multicriterial optimization of international economic cooperation control”.
Pod koniec lat siedemdziesiątych w tematyce prac badawczych zaczęły dominować badania teoretycznych zagadnień optymalizacyjnych i ich związków z optymalizacją wielokryterialną.
W latach 1977-1979 opublikował wiele prac dotyczących optymalizacji wielokryterialnej i jej zastosowań w teorii gier. Ukoronowaniem tych prac była rozprawa habilitacyjna nt. „Wektorowa optymalizacja w modelach decyzyjnych ze szczególnym uwzględnieniem modeli growych” i stopień naukowy doktora habilitowanego nadany uchwałą Rady Naukowej Wojskowej Akademii Technicznej z 3 maja 1979 roku.
W 1980 roku został powołany na stanowisko docenta oraz prodziekana do spraw dydaktycznych Wydziału Cybernetyki. Od tego czasu w pracy naukowej koncentrował się na teoretycznych aspektach optymalizacji wielokryterialnej i jej technicznych zastosowań.
Tytuł profesora nadzwyczajnego płk dr hab. Ameljańczyk uzyskał w 1987 roku.
W Wojskowej Akademii Technicznej pracował na różnych stanowiskach naukowo-dydaktycznych: 1973-1975 – asystent, starszy asystent; 1976-1979 – adiunkt; 1980-1986 – docent; 1980-1982 – zastępca komendanta Wydziału Cybernetyki ds. szkolenia i naukowych; 1983-1989 – komendant Wydziału Cybernetyki; 1989-1992 – zastępca komendanta WAT ds. szkolenia; 1993-1995 – zastępca komendanta WAT ds. naukowych; 1995-2003 – rektor-komendant WAT. W latach 1989-1995, będąc prorektorem, unowocześnił system kształcenia studentów oraz dostosował system badań naukowych w uczelni do nowych warunków organizacyjnych i finansowych.
Profesor Andrzej Ameljańczyk jest uznanym specjalistą z zakresu informatyki oraz metod optymalizacji wielokryterialnej. Opublikował ponad 150 prac naukowych w renomowanych czasopismach krajowych i zagranicznych, m.in. w Stanach Zjednoczonych Ameryki, Federacji Roskiej, Niemczech, Włoszech, Francji, Austrii, Chinach, Bułgarii i na Węgrzech, oraz wygłosił ponad 100 referatów. Najważniejsze wyniki prac naukowych prezentował m.in. w Waszyngtonie (cykl czterech prac – wydawnictwo Biblioteki Kongresowej Stanów Zjednoczonych), na Tajwanie (Światowy Kongres Metod Optymalizacji Wielokryterialnej), w Waszyngtonie (Światowy Kongres Metod Komputerowych), Bostonie (Cambrige, Massachusetts Institute of Technology).
Jest autorem książki i współautorem dwóch innych monografii oraz autorem 5 skryptów akademickich. Wypromował 15 doktorów nauk technicznych oraz był kierownikiem ponad 60 prac magisterskich. Monografia pt. Optymalizacja wielokryterialna w problemach sterowania i zarządzania (Wrocław 1983) była pierwszą publikacją w kraju, która wprowadzała daleko idące uogólnienia optymalizacji wielokryterialnej, wykraczające znacznie poza modele preferencji bazujące na tzw. porządku. Kolejne jego prace wniosły wiele istotnych faktów w obszarze metod rozwiązywania wieloosobowych gier kooperacyjnych, grupowego podejmowania decyzji oraz optymalizacji przy wielu celach.
W ramach prac finansowanych przez Komitet Badań Naukowych kierował realizacją projektu badawczego nt. „Grafika komputerowa w systemach ewidencjonowania, przetwarzania i zobrazowania informacji – zastosowania wojskowe”, który został wyróżniony przez Komitet Badań Naukowych na Międzynarodowej Wystawie SET 94 w Warszawie.
Recenzował kilkanaście rozpraw habilitacyjnych i wniosków profesorskich.
Przeprowadził ponad 5 tysiące godzin zajęć dydaktycznych: w tym na wielu kursach, studiach podyplomowych i doktoranckich poza WAT.
Przez 10 lat opiekował się Studenckim Kołem Naukowym, ponadto był opiekunem naukowym słuchaczy studiujących według programu indywidualnego.
Przez dwie kolejne kadencje pełnił funkcję komendanta-rektora Wojskowej Akademii technicznej. Był pomysłodawcą i autorem projektu Parku Nauki i Technologii TECHNOPOLIS, planowanego do realizacji na warszawskim Bemowie.
W tym czasie uczelnia w krajowym rankingu uczelni wyższych plasowała się na najwyższych w historii WAT pozycjach. Patenty i wnioski zespołów naukowych zdobywały rokrocznie czołowe miejsca na wystawach krajowych i zagranicznych. Jest zwolennikiem znacznego rozszerzenia obszaru działalności naukowo-dydaktycznej WAT i podniesienia uczelni do rangi uniwersytetu.
Profesor Andrzej Ameljańczyk aktywnie uczestniczył w pracach wielu gremiów pozauczelnianych. Był wieloletnim członkiem rad naukowych: Wojskowego Instytutu Informatyki, Instytutu Badań Systemowych PAN, Polskiego Towarzystwa Cybernetycznego.
Jest również członkiem Komitetu Informatyki PAN, Komitetu Automatyki i Robotyki PAN, Armed Forces Communications and Electronics Association przy NATO, Sekcji Informatyki KBN, Polskiego Towarzystwa Cybernetycznego, Polskiego Towarzystwa Badań Operacyjnych i Systemowych, Polskiego Towarzystwa Informatyki i Polskiego Towarzystwa Symulacji. We wszystkich tych organizacjach był aktywnym rzecznikiem interesów wojska i techniki wojskowej. Aktywnie współpracuje z cywilnym środowiskiem akademickim krajowych uczelni technicznych, a zwłaszcza warszawskich. Jest specjalistą z dziedziny optymalizacji wielokryterialnej i komputerowych systemów wspomagania procesów decyzyjnych. Prowadził wykłady z tej dziedziny m.in. na Wydziale Matematyki i Informatyki Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie, w Wyższej Szkole Technologii Informatycznych w Warszawie oraz Szkole Głównej Służby Pożarniczej.
Pełniąc zawodową służbę wojskową, zajmował wiele stanowisk związanych z techniką wojskową. Był m.in. szefem logistyki Wojsk Lądowych, odpowiadał za bieżącą modernizację techniki bojowej na potrzeby pierwszych zmian polskiego kontyngentu w Iraku oraz w Afganistanie. W latach 2005-2007 pełnił funkcję dyrektora Departamentu Polityki Zbrojeniowej MON oraz dyrektora ds. uzbrojenia Polski przy NATO. Przez wiele lat był przedstawicielem Polski w różnych agendach NATO i UE. Jest autorem projektu Programu Robotyzacji Przyszłego Pola Walki oraz ekspertem w zakresie Future Combat System (FCS).
Za działalność naukowo-dydaktyczną i wynalazczość został odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski i Belgijskim Krzyżem Komadorskim w Brukseli. Przez wiele lat był członkiem Armed Forces Communications and Electronic Association oraz Rady ds. Badań i Technologii NATO.
Od lutego 2008 roku w rezerwie. Obecnie pracuje jako profesor zwyczajny w Instytucie Systemów Informatycznych Wydziału Cybernetyki. 

Andrzej Chojnacki urodził się 8 października 1946 roku w Siedlcach. Tam ukończył Liceum Ogólnokształcące im. Bolesława Prusa. W 1964 roku zdał egzaminy do Wojskowej Akademii Technicznej i rozpoczął studia na Wydziale Cybernetyki, które ukończył z wyróżnieniem w 1970 roku i uzyskał tytuł zawodowy magistra inżyniera.
Od 1970 roku pracował na Wydziale Cybernetyki na różnych stanowiskach naukowo-dydaktycznych od starszego asystenta w Katedrze Badań Operacyjnych. W swojej działalności dydaktycznej koncentrował się na tematyce związanej z badaniami operacyjnymi.
Kierował ponad 40 pracami dyplomowymi i końcowymi na studiach podyplomowych, a także opracowywaniem nowych planów i programów studiów dla kierunku informatyka. Podejmował wiele przedsięwzięć metodycznych. Opracował 5 skryptów akademickich oraz wdrożył 5 nowych przedmiotów nauczania.
Będąc zastępcą szefa Katedry Badań Operacyjnych, a następnie prodziekanem i dziekanem Wydziału Cybernetyki WAT, zdobył doświadczenie w kierowaniu działalnością naukową i dydaktyczną zespołów pracowniczych oraz w nawiązywaniu i utrzymaniu kontaktów z zewnętrznymi środowiskami naukowymi i dydaktycznymi. Nawiązał bezpośrednią współpracę z Instytutem Technicznym Wojsk Lotniczych, Przemysłowym Instytutem Elektroniki, Instytutem Transportu Samochodowego, Francusko-Polską Wyższą Szkołą Nowych Technik Informacyjnych, Wydziałem Elektroniki i Technik Informacyjnych Politechniki Warszawskiej oraz innymi ośrodkami.
W 1977 roku uzyskał stopień naukowy doktora nauk technicznych. Jego praca doktorska nt. „Modelowanie matematyczne i algorytmizacja planowania działań bojowych” została uznana za najlepszą pracę doktorską roku w konkursie organizowanym przez szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego.
W 1987 roku uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego nauk technicznych (automatyka i robotyka). Napisana przez niego rozprawa habilitacyjna pt. „Przepływy w sieciach pojemnościowych” również zajęła I miejsce w konkursie organizowanym przez szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego.
W swojej działalności naukowej dr hab. inż. Andrzej Chojnacki zajmował się i zajmuje szeroko rozumianymi badaniami operacyjnymi, a zwłaszcza zagadnieniami: modelowanie, planowanie i symulacja komputerowa działań bojowych; organizacja ruchu w systemach transportowych; grafika komputerowa w zastosowaniach operacyjno-taktycznych; teoria modelowania matematycznego w badaniach operacyjnych.
Jest autorem 56 prac opublikowanych (w tym 23 po habilitacji) oraz 16 niepublikowanych opracowań wewnętrznych.
Brał udział m.in. w następujących pracach badawczych:
– symulacja komputerowa działań bojowych – kierownik grantu finansowanego przez KBN,
– system zobrazowania sytuacji operacyjno-taktycznej wojsk lądowych – kierownik pracy,
– algorytmizacja pracy sztabów w zakresie planowania działań bojowych sił zbrojnych – kierownik pracy,
– zastosowanie metod informatycznych z zakresu rzeczywistości wirtualnej oraz środków multimedialnych w systemach komputerowych do szkolenia wojsk, dowództw i sztabów – kierownik pracy własnej Wydziału Cybernetyki WAT,
– specjalizowane systemy informatyczne – kierownik pracy statutowej,
– grafika komputerowa w systemach ewidencjonowania, przetwarzania i zobrazowania informacji – główny wykonawca grantu finansowanego przez KBN,
– informatyczne systemy wspomagania decyzji – praca statutowa.
Wyniki swoich prac prezentował na wielu konferencjach i sympozjach naukowych, w tym międzynarodowych, a wygłoszone referaty zostały opublikowane w materiałach konferencyjnych.
Był współorganizatorem kilkunastu konferencji naukowych, w tym 3 międzynarodowych, oraz członkiem wielu komitetów programowych. Kierował także 3 monotematycznymi cyklami seminariów naukowych. Był promotorem 2 zakończonych rozpraw doktorskich.
Przez trzy kadencje był członkiem Komitetu Automatyki i Robotyki PAN. Przez cztery kadencje przewodniczył Sekcji Automatyki i Robotyki Komitetu Badań Naukowych.
Od powołania w 2001 roku przez Konferencję Rektorów Polskich Uczelni Technicznych jest członkiem Komisji Akredytacyjnej Uczelni Technicznych, gdzie obecnie pełni funkcję zastępcy przewodniczącego.
Od stycznia 1998 do 2003 roku był zastępcą komendanta Wojskowej Akademii Technicznej ds. dydaktycznych, a następnie zastępcą komendanta oraz prorektora ds. naukowych. Po rezygnacji z tego stanowiska był do roku 2006 dyrektorem Instytutu Teleinformatyki i Automatyki. Obecnie pracuje na stanowisku profesora nadzwyczajnego na Wydziale Cybernetyki.
Jest członek Senatu WAT i Rady Wydziału Cybernetyki. Przez 2 kadencje przewodniczył senackiej Komisji ds. Kształcenia, ponadto był przewodniczącym senackiej Komisji ds. Statutu i Regulaminów.
Za osiągnięcia w pracy dydaktycznej i naukowo-badawczej był wyróżniany m.in. Nagrodą Ministra Obrony Narodowej (wielokrotnie), srebrnym i złotym Medalem za Zasługi dla WAT, medalem za przekształcenie WAT w uczelnię cywilno-wojskową, Nagrodą Rektora WAT (10-krotnie), Medalem za Zasługi dla Obronności Republiki Węgierskiej I stopnia.

Marian Chudy urodził się 25 sierpnia 1944 roku w Wilnie. W 1962 roku ukończył Liceum Ogólnokształcące w Mrągowie. Dyplom magistra inżyniera radioelektronika uzyskał na Wydziale Elektroradiotechnicznym WAT w roku 1968. Bezpośrednio po studiach rozpoczął pracę (zawodową służbę wojskową) w Katedrze Badań Operacyjnych nowo utworzonego Wydziału Cybernetyki Wojskowej Akademii Technicznej.
Pracował (służył) kolejno na stanowiskach: starszego asystenta (1968-1976), adiunkta (1976-1989), docenta (1989-1994) i profesora nadzwyczajnego (1994-2003).
W 2003 roku, po zwolnieniu z zawodowej służby wojskowej, został zatrudniony na Wydziale Cybernetyki na stanowisku profesora zwyczajnego.
W 1975 roku uzyskał stopień naukowy doktora nauk technicznych, a w 1987 – doktora habilitowanego nauk technicznych w dyscyplinie automatyka i robotyka. Tytuł profesora nauk technicznych uzyskał w 2002 roku. Cały czas służył i pracował na Wydziale Cybernetyki, pełniąc funkcje: szefa Katedry Badań Operacyjnych (w latach 1990-1994), prodziekana ds. dydaktyczno-naukowych (1994-1998), a w latach 1998-2002 – dziekana. W 2003 roku, po odejściu z wojskowej służby zawodowej i reorganizacji Wydziału, został wybrany na stanowisko dziekana Wydziału Cybernetyki. Funkcję pełnił do 31 sierpnia 2005 roku. W tej kadencji Wydział uzyskał uprawnienia do nadawania stopnia doktora habilitowanego w zakresie informatyki, co umożliwiło uruchomienie studiów doktoranckich. Po zakończeniu kadencji dziekana pozostał profesorem zwyczajnym na Wydziale Cybernetyki. W styczniu 2008 roku minister nauki i szkolnictwa wyższego powołał prof. dr. hab. inż. Mariana Chudego do składu Państwowej Komisji Akredytacyjnej na czteroletnią kadencję.
Jest specjalistą w zakresie badań operacyjnych i ich zastosowań w informatyce. Ma w swoim dorobku ponad sto prac naukowych, w tym trzy książki: Wybrane metody optymalizacji (Warszawa 2001), Jakość algorytmów w obliczeniach sekwencyjnych i równoległych (Warszawa 2001) i Elementy teoretycznych podstaw informatyki (Warszawa 2006).
Kierował wieloma pracami naukowo-badawczymi. Wypromował 5 doktorów, jest recenzentem wielu dysertacji doktorskich i prac habilitacyjnych oraz wniosków o nadanie tytułu profesora, opiekuje się młodą kadrą naukową. Od wielu kadencji jest członkiem Rady Naukowej Instytutu Badań Systemowych Polskiej Akademii Nauk.
Profesor Marian Chudy był wielokrotnie wyróżniany nagrodami i odznaczeniami, w tym Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

Andrzej Najgebauer urodził się 19 lutego 1958 roku w Częstochowie. Studia magisterskie na Wydziale Cybernetyki w Wojskowej Akademii Technicznej w specjalności systemy informatyczne ukończył w 1981 roku. Stopień doktora nauk technicznych uzyskał w 1988 roku w dyscyplinie informatyka specjalności optymalizacja systemów na Wydziale Cybernetyki WAT. Stopień doktora habilitowanego nauk technicznych w dyscyplinie informatyka i specjalności systemy wspomagania decyzji uzyskał w 1999 roku na Wydziale Elektroniki i Technik Informacyjnych Politechniki Warszawskiej. W 2002 roku został mianowany profesorem nadzwyczajnym WAT.
Jest specjalistą w dziedzinie komputerowej symulacji sytuacji kryzysowych i konfliktowych oraz w zakresie projektowania informatycznych systemów wspomagania decyzji.
W 1981 roku rozpoczął pracę w Zespole Informatyki Marynarki Wojennej jako programista. Po rocznej praktyce w jednostkach Marynarki Wojennej podjął pracę w Ośrodku Obliczeniowym Akademii Marynarki Wojennej. W 1984 roku został przeniesiony do Wojskowej Akademii Technicznej, gdzie rozpoczął pracę na Wydziale Cybernetyki w Zespole Badawczo-Wdrożeniowym (grupa projektantów). Brał udział w badaniu i wdrażaniu Zautomatyzowanego Systemu Dowodzenia Obroną Powietrzną oraz w projektowaniu i realizacji aktywnego symulatora do badań i szkolenia osób funkcyjnych Stanowiska Dowodzenia Obrony Powietrznej Kraju. W 1991 roku przeszedł na stanowisko adiunkta do Katedry Badań Operacyjnych Wydziału Cybernetyki, gdzie prowadził zajęcia dydaktyczne z modelowania matematycznego – metod symulacyjnych, metod optymalizacji, metod oceny niezawodności, eksploatacji i usprawniania systemów informatycznych. W 1994 roku po restrukturyzacji uczelni został powołany na stanowisko kierownika Zakładu Informatycznych Systemów Wspomagania Decyzji w Instytucie Systemów Informatycznych, gdzie kierował pracami naukowo-badawczymi i dydaktycznymi. Odpowiedzialny był za grupę przedmiotową metody i informatyczne systemy wspomagania decyzji.
Od 2000 do 2003 roku był prodziekanem Wydziału Cybernetyki WAT ds. dydaktyczno-naukowych. W 2002 roku minister obrony narodowej powołał go na stanowisko profesora nadzwyczajnego WAT. W 2003 roku został wybrany na stanowisko prodziekana Wydziału Cybernetyki ds. naukowych i piastował je do 2005 roku. W 2005 roku został wybrany na dziekana Wydziału Cybernetyki, na kadencję 2005-2008. 1 września 2008 roku rozpoczął pracę na stanowisku prorektora WAT (kadencja 2008-2012).
Kierował i brał udział w wielu pracach naukowo-badawczych w zakresie zautomatyzowanych systemów wspomagania dowodzenia, badania niezawodności systemów wojskowych, symulacji obiektów technicznych systemu obrony powietrznejkraju, w tym obiektów walki radioelektronicznej. Brał udział w opracowaniu modelu oceny zagrożenia powietrznego kraju, a następnie dwóch uzupełniających się systemów informatycznych: systemu wczesnego ostrzegania do diagnozowania i prognozowania stanu zewnętrznego bezpieczeństwa militarnego państwa oraz systemu analiz decyzyjnych w sytuacjach konfliktowych na potrzeby kierowania obronnością kraju. Podjął wiele zadań badawczych w ramach projektów Komitetu Badań Naukowych oraz prac realizowanych na zlecenie Wojskowego Instytutu Łączności. Jest współtwórcą dwóch symulatorów, z których jeden dotyczył badania mobilnej sieci łączności szczebla taktycznego, działającej w warunkach zakłóceń i ostrzeliwania przez przeciwnika (NETMOB), a drugi odnosił się do konstrukcji interaktywnej gry symulacyjnej (MSCOMBAT), która stanowiła rozwiązanie prototypowe do profesjonalnego systemu realizowanego później na zlecenie MON. W latach 1996-2002 kierował dwoma projektami KBN: „Modele i algorytmy procesu wspomagania decyzji w działaniach bojowych” oraz „Syntetyczne środowiska interaktywnej symulacji w procesie szkolenia decydentów oraz wspomagania ich decyzji w realnych sytuacjach kryzysowych i konfliktowych”, które oceniono jako znakomite.
Od 2000 roku był głównym projektantem realizowanego na zlecenie MON symulacyjnego systemu wspomagania szkolenia operacyjnego osób funkcyjnych i sztabów szczebla korpus-dywizja-brygada pk. „Złocień”, w ramach pracy kierowanej przez ówczesnego dziekana prof. M. Chudego. Od 2005 do 2007 roku kierował pracą wdrożeniową systemu „Złocień”. W 2001 roku został powołany na polskiego reprezentanta i koordynatora w panelu NATO Research Technology Organization – NATO Modelling & Simulation Group. W jego ramach brał udział w opracowaniu zasad i metod współdziałania narodowych symulatorów na potrzeby prowadzenia wspólnych ćwiczeń. W 2002 roku został powołany na lidera międzynarodowego zespołu badawczego ds. opracowania metod i narzędzi informatycznego wspomagania systemu wczesnego ostrzegania o działaniach terrorystycznych „M&S Tool for Early Warning Identification of Terrorist Activities” MSG 026. W pracach tego zespołu biorą udział przedstawiciele dziesięciu państw członkowskich NATO. W 2001 roku został również powołany na członka grupy ekspertów ds. akredytacji kierunku studiów informatyka w Komisji Akredytacyjnej Uczelni Technicznych. Od 2004 roku kieruje pracą B+R „System ekspercki – zautomatyzowane narzędzia wspomagania decyzji” pk. „Guru” dla Sił Zbrojnych RP. Praca ma charakter z jednej strony integrujący polskie zautomatyzowane systemy dowodzenia, z drugiej zaś stanowi środowisko eksperymentalne do badań nad nowymi systemami walki w ramach tzw. Network Centric Warfare lub Network Enabled Capability. Reprezentuje WAT w europejskim programie badań na rzecz bezpieczeństwa PASR nt. „Highway to Security: Interoperability for Situation Awareness and Crisis Management HiTS/ISAC” w ramach konsorcjum szwedzkiego, którego liderem jest firma SAAB – konkurs 2005. Zespół z WAT realizuje elementy projektu ze szczególnym uwzględnieniem systemu wczesnego ostrzegania i tzw. automatyzacji alarmowania o zagrożeniach.
Od 2006 roku kieruje projektem PBZ-MIN-/011/013/2004 nt. „Modele zagrożeń aglomeracji miejskiej wraz z systemem zarządzania kryzysowego na przykładzie m.st. Warszawy”.
W ramach projektu koordynuje prace 11 instytucji naukowych o różnym charakterze i reprezentujących różne dyscypliny naukowe. Zespół z WAT jest odpowiedzialny za konstrukcję prototypowego systemu informatycznego wspomagania zarządzania kryzysowego m.st. Warszawy. Praca ma charakter eksperymentalny w zakresie tzw. zagrożeń składanych (efekt synergii zagrożeń). Ponadto jest koordynator ze strony WAT projektu nr PBZ-MNiSW-DBO-01/I/2007 nt. „Monitoring, identyfikacja i przeciwdziałanie zagrożeniom bezpieczeństwa obywateli”, realizowanego w latach 2007-2010 przez konsorcjum uniwersytetu w Białymstoku i WAT, w którym bierze udział wiele zespołów badawczych z różnych wydziałów WAT. Jest również współkoordynatorem ze strony WAT wraz z dziekanem Wydziału Elektroniki projektu nr PBZ-MNiSW-DBO-02/I/2007 pt. „Zaawansowane metody i techniki tworzenia świadomości sytuacyjnej w działaniach sieciocentrycznych”.
W 1998 roku przebywał na stażu naukowym w De Montfort University w Leicester w Wielkiej Brytanii, występuje w gremiach NATO oraz jest współorganizatorem wielu konferencji międzynarodowych, w tym uczestniczył w komitecie programowym światowej konferencji „2007 IEEE Computational Intelligence for Security and Defense Applications (CISDA 2007)” w Honolulu na Hawajach. Został powołany na eksperta ds. badań w zakresie bezpieczeństwa w programie badawczym nt. „Foresight Polska 2020” – pod przewodnictwem prezesa PAN (2007). W 2007 roku został powołany przez MNiSW na eksperta w UE w zakresie projektów badawczych w obszarze bezpieczeństwa.
Brał udział w pracach Strategicznego Przeglądu Obronnego jako ekspert w zakresie prognozowania profesjonalizacji Sił Zbrojnych RP i realizuje ze współpracownikami z WAT i z zespołem z Biura Profesjonalizacji Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
Wypromował 4 doktorów nauk technicznych w dyscyplinie informatyka, obecnie decyzją Rady Wydziału kieruje 5 przewodami doktorskimi i opiekuje się 3 doktorantami. Jest autorem jednej monografii i współautorem trzech innych oraz autorem lub współautorem ponad 80 naukowych artykułów opublikowanych w czasopismach krajowych i zagranicznych. Był współorganizatorem światowej konferencji symulacji komputerowej. Dwukrotnie organizował i przewodniczył międzynarodowej konferencji pod auspicjami ministra obrony narodowej i zastępcy sekretarza NATO ds. inwestycji pod nazwą Military Communication and Information Systems Conference (MCC 2006 i MCC 2008), w 2007 roku był wiceprzewodniczącym tej konferencji, organizowanej w Bonn w Niemczech. Jest członkiem Towarzystwa Badań Operacyjnych i Systemowych oraz Towarzystwa Symulacji Komputerowej.

 Na podstawie książki:
Wydział Cybernetyki Wojskowej Akademii Technicznej 1968-2008
Praca zbiorowa pod redakcją naukową Wojciecha Włodarkiewicza
Warszawa 2008
ISBN 978-83-89399-96-0

adidas superstar damen glitzer silber